Argentyński mundial – turniej, który zmienił kierunki transferowe na świecie

Przez długi czas uważano Argentynę za państwo niezbyt związane z piłką nożną. Dla przeciętnego Europejczyka argentyńscy piłkarze byli zaledwie mało znaną ciekawostką. Dopiero koniec lat 70 sprawił, że transfery Argentyńczyków do europejskich klubów zaczęły stawać się coraz popularniejsze.

Nowe transfery

Po drugiej wojnie światowej transfery uległy zmianie na pewien czas. Głównym powodem przestała być chęć gry dla najlepszych klubów. Zamiast tego zawodnicy niejednokrotnie wybierali jakikolwiek klub, który pozwalał im się wyrwać z pogrążonych w krajów biedzie.

Argentyńczycy nie musieli jednak uciekać ze swojego kraju. W latach 50 było ich stosunkowo mało w Europie. Di Stefano, Sivori oraz trener Realu Madryt- Carniglia. Inne nazwiska z Ameryki Południowej były w ogóle nie znane. Taki stan rzeczy miał zmienić  mundial w Argentynie. To właśnie po tym turnieju piłkarze gospodarzy zaczęli być rozchwytywani w Europie. Angielska liga była jednym z głównym kierunków ich podróży.

Historia lubi się powtarzać

W 1978 roku Argentyńczycy byli faworytami mundialu. Bycie organizatorem miało im w tym szczególnie pomóc. Nikt nie przypuszczał jednak, że może powtórzyć się sytuacja sprzed ponad 40 lat, kiedy to Włosi zorganizowali turniej pod rządami Mussoliniego.

W czasie trwania mistrzostw w Argentynie rządziła junta generała Videli. Jak zwykle wszystkie kraje potępiały niedemokratyczne działania, ale nikt nie zdecydował się na rezygnację z uczestnictwa. Na turnieju nie pojawił się Johann Cruyff, co według niektórych źródeł miało być protestem politycznym. Ta wersja nie wydaje się jednak zbyt prawdopodobna, ponieważ kiedy turniej się rozpoczynał Cruyff nie grał w reprezentacji od ponad roku.

Co ciekawe szwedzcy piłkarze, którzy pojawili się w Argentynie wzięli udział w proteście razem z rodzinami osób, które oficjalnie znalazły się na liście zaginionych. W praktyce oznaczało to, że takie osoby nigdy nie miały być odnalezione, ponieważ były wrogami systemu.

Sędziowska pomoc

Sędziowie na mundialu ewidentnie faworyzowali gospodarzy. Było to widoczne do tego stopnia, że to właśnie po tych mistrzostwach świata FIFA postanowiła zmienić zasady i zobowiązać organizatorów do rozgrywania ostatnich meczów fazy grupowej o tej samej godzinie.

Bardzo dużym zbiegiem okoliczności było to, że Argentyńczycy wygrywali mecze zawsze taką przewagą bramek, jaka była im potrzebna na danym etapie turnieju. Po wygranej z Peru okazało się, że jeszcze przed turniejem gospodarze udzielili im pożyczki. To wszystko sprawiło, że ten mundial porównywany był do mistrzostw z 1934 roku.

Finałowe spotkanie

Finał przyniósł kolejne kontrowersje. Jeden z zawodników Holandii długo musiał prosić sędziego o pozwolenie na grę. Było to spowodowane tzw. „miękkim gipsem” w którym musiał grać. O ile wcześniej w żadnym meczu nie było to problem, o tyle teraz spotkanie opóźniło się o kilkanaście minut. Było to klasyczne zagranie Argentyńczyków. Na każdy mecz wychodzili oni nieco spóźnieni, tak aby to przeciwnicy musieli dłużej denerwować się obecnością kibiców rywali na stadionie.

Mecz zakończył się dopiero po dogrywce. W czasie jej trwania Holendrzy całkowicie stracili siły i byli kompletnie bezradni. Argentyńczycy oczywiście wygrali spotkanie finałowe. Puchar wręczał im sam Videla. Jedynie argentyński trener, Menotti, zachowywał dystans do generała. Reszta zespołu dosyć chętnie spoufalała się z dyktatorem. Co ciekawe o Menottim mówi się czasami, że wygranie mistrzostw świata nie było jego największym sukcesem. Rok później poprowadził on do zwycięstwa w mundialu drużynę juniorów. Mimo presji środowiska postawił na młodziutkiego zawodnika, o którym mówiona, że nie ma żadnej przyszłości w futbolu. Tak rozpoczęła się wielka kariera Diego Maradony.