Futbol zapisany równaniem na kartce, czyli piłkarska filozofia Łobanowskiego – część II

Jak wiadomo, Łobanowski kochał futbol i naukę. Oprócz tego, znany był ze swoich niekonwencjonalnych pomysłów. Czy był w stanie osiągnąć maksimum absurdalności?

Statystyki

Łobanowski zawsze powtarzał, że w czasie jego piłkarskiej kariery brakowało mu jasnej oceny ze strony trenera. A co może być bardziej zrozumiałe niż cyfry zapisane na kartce?

Łobanowski postanowił na podstawie swojej piłkarskiej wiedzy i obejrzanych meczów wyliczyć ilość potrzebnych podań, strzałów a nawet dryblingów. Po każdym meczu jego piłkarze otrzymywali kartki, na których wypisywał statystyki swoich zawodników. Na tej podstawie oceniał ich występy. Każdy piłkarz doskonale wiedział czy „wyrobił” normę przewidzianą przez trenera.

	Pressing	Kontratak	Łącznie minimalnie	Łącznie maksymalnie
Krótkie podania
do przodu	130	80	30	130
w tył	100	60	40	100
do boku	70	40	20	70
Udane dryblingi	70	50	20	70
przechwyty	80	110	70	140

Konflikty

Jak nietrudno się domyślić, trener takiego pokroju wywołuje konflikty. Mimo tego, że Łobanowski był powszechnie szanowany, nie wzbudzał dobrych uczuć wśród swoich piłkarzy. Wielu współpracujących z nim zawodników określało go jako osobę apodyktyczną. Rację miał zawsze tylko trener. Tłumaczenia i argumenty zawodników nigdy nie przynosiły nic dobrego. Albo spełniałeś wszystkie założenia Walerego, albo nie byłeś członkiem zespołu.

Wielkie sukcesy

To, że Walery był trenerem niezwykłym nie podlega żadnej dyskusji. Pomimo jego bardzo specyficznego sposobu prowadzenia drużyny, osiągnął wiele sukcesów. Zespoły, które prowadził, wielokrotnie zdobywały mistrzostwa i puchary kraju (najpierw ZSRR, potem Ukrainy). Jednak największą sławę przyniosło mu wicemistrzostwo Europy z 1988 roku.

Wiele z tych sukcesów osiągnął z Dynamem Kijów. Do dziś zresztą jest traktowany w tym mieście jak bohater. Jego imieniem został nawet nazwany stadion tamtejszego Dynama. Jego pomnik, traktowany z największą czcią, do dziś strzeże wejścia na ten obiekt. Sam Łobanowski w Kijowie jest podobno bardziej ubóstwiany niż Kazimierz Górski w Polsce. Trudno się temu dziwić, biorąc pod uwagę to, jak zaczarował klub tak bardzo kochany przez miejscowych kibiców.

Największy kryzys

W pewnym momencie Łobanowski postanowił zwiększyć ilość jednostek treningowych, a to bardzo nie spodobało się jego zawodnikom.  Kiedy doszedł do przegranej w meczu z NRD, frustracja sięgnęła zenitu. W szatni doszło do strajku. Walery został zmuszony do zrezygnowania ze stanowiska trenera reprezentacji, a całą sprawę zamieciono pod dywan.

Współpracownik Walerego, Zelencow,  tłumaczył potem, że „problem polegał na tym, że próbowaliśmy stosować naukowe metody w odniesieniu do zawodników, którzy byli półamatorami. To właśnie doprowadziło do konfliktu.”

Ponadczasowa koncepcja

Sama koncepcja stworzona przez Łobanowskeigo zawładnęła sercami Rosjan. Ich słabość do silnych postaci nie zmalała z upływem czasu. Oprócz tego, jeśli można coś powiedzieć o takim stylu gry, to to, że był to futbol kolektywny. Nie koniecznie socjalistyczny, po prostu kolektywny.  A jak dobrze wiadomo, w ZSRR to nie jednostka była wywyższana, a zespół.

Ponadto, sama taktyka była dość podobna do “futbolu totalnego”. Umiejętne zmniejszanie i zwiększanie pola gry prowadziły do największych sukcesów Łobanowskiego. A jak wiadomo, to właśnie sukcesy sprawiają, że zapamiętujemy i doceniamy danych trenerów.