Johan Cruyff, czyli nietuzinkowy zawodnik totalny – część II

Mimo bardzo ciężkich początków Cruyff dotarł na szczyt swojej kariery. Mogło się wydawać, że wraz z wiekiem zawodnik zacznie pokornieć i inaczej podchodzić do pewnych spraw. Nic bardziej mylnego…

 

Mistrzostwa świata

W 1974 r. rozgrywane były mistrzostwa świata w Republice Federalnej Niemiec. Był to tak naprawdę przełom w karierze Cruyffa. To właśnie występ w tej imprezie zaowocował transferem do Barcelony.

Drużyna Holandii zakwalifikowała się do rozgrywek tego pokroju po raz pierwszy od 1938 r. i od razu wywołała uwielbienie wśród fanów z całego świata. Drużyna „oranjes” w drodze do finału zdobyła 14 bramek i straciła tylko 1. Ostatecznie zespół przegrał z gospodarzami.

 

Dobre recenzje

Futbol totalny prezentowany przez Holendrów zachwycił nawet najbardziej wymagających fanów. Drużyna Michelsa została okrzyknięta najlepszym zespołem mistrzostw, a Cruyff zyskał przydomek „boski”.

Wyróżniającą się postacią drużyny był oczywiście Johan. Wiele ludzi porównywało go dyrygenta, który kierował całą jedenastką. Był nie tylko mózgiem operacji, ale również sercem zespołu. Jego świetna postawa podczas mistrzostw doprowadziła do zdobycia przez niego Złotej Piłki po raz trzeci.

 

Kontrowersyjne euro

W 1976 r. Holendrzy pojawili się na kolejnym ważnym turnieju- Mistrzostwach Europy. Tym razem Cruyff pozwolił sobie jednak na znacznie więcej niż przy poprzednich rozgrywkach.

Atmosfera w zespole stale się pogarszała. Okazało się, że to tak naprawdę Cruyff rządził całą reprezentacją. To on układał wyjściowe składy i decydował o tym, kto będzie zmieniany przez kogo. Gdyby tego było mało, Johan po przegranym półfinale z Czechosłowacja… obraził się i opuścił drużynę. Mecz o trzecie miejsce został zbojkotowany przez holenderskich dziennikarzy i kibiców. Nikt nie chciał pozwolić na to, żeby w reprezentacji istniały tak poważne spory, a interesy zawodników były przekładane nad dobro wspólnoty. Mimo tych wszystkich wydarzeń Oranjes zdobyli brązowy medal. Oczekiwania były jednak znacznie większe, przez co wynik ten nie został uznany jako sukces.

 

Mistrzostwa świata i porwania

Cruyff po zakwalifikowaniu się drużyny do MŚ w Argentynie odmówił wyjazdu. Oficjalnie podanym wówczas powodem było rzekome niezgadzanie się Johana na tamtejszą sytuację wojskową. Po latach jednak prawda okazała się zupełnie inna.

Kilka lat przed śmiercią Cruyff wyznał w wywiadzie, że nie pojawił się na Mistrzostwach Świata w Argentynie, ponieważ w 1977 r. nastąpiła próba jego porwania. Przez kolejne 4 miesiące żaden z członków rodziny nie opuścił domu bez eskorty policji.

Johan zawsze twierdził, że jadąc na jakikolwiek turniej piłkarz powinien być przygotowany na 200%. Oczywiście w takiej sytuacji normalne przygotowania nie były możliwe, więc decyzja mogła być tylko jedna.

Koniec piłkarskiej kariery

Po odejściu z Barcelony Cruyff zagrał jeszcze w kilku klubach. Najpierw przeniósł się do USA, po czym wrócił do Ajaxu, a na koniec przeniósł się do Feyenordu. To właśnie tam w 1984 r. zakończył swoją karierę.

Profesjonalną piłkę zostawił w  wieku 37 lat. Na koniec powiedział

Jestem profesjonalistą. Nie mogę mówić, że jestem stary, zmęczony i prosić o wystawienie mnie na pół meczu. Wszystko, albo nic…

Trener

Swoją pierwszą trenerską posadę objął w Ajaxie. Jednak to trenowanie Barcelony przyniosło największe sukcesy. Duma Katalonii pod jego wodzą zdobyła wszystkie najważniejsze tytuły- począwszy od mistrzostwa kraju kończąc na Pucharze Zdobywców Pucharów. W 1987 r. został ogłoszony najlepszym trenerem świata według World Soccer Magazine.

Opinie o Cruyffie bywają różne. Jedno jest pewne- tak barwne postacie w futbolu nie trafiają się często. Po dzień dzisiejszy jest uważany jednocześnie za jednego z najlepszych i jednego z najbardziej kontrowersyjnych piłkarzy.