Historia ME U – 21, czyli powrót do przeszłości

 

 

Już jutro w naszym kraju rozpoczną się zmagania w Mistrzostwach Europy U- 21. Zanim zaczniemy emocjonować się występami Biało – Czerwonych pod wodzą Marcina Dorny, warto zerknąć w przeszłość, dotknąć historii Młodzieżowych Mistrzostw Europy.

Włoska robota

Gdyby zwycięzcę typować na podstawie historycznych osiągnięć, zdecydowanym faworytem byłyby Włochy. Gracze z Półwyspu Apenińskiego aż pięciokrotnie sięgali po tytuł mistrzowski. Zwyciężali trzy razy z rzędu w latach 92 – 96 (najdłuższa seria), by potem dwukrotnie zdobywać mistrzostwo w latach 2000 i 2004. Pierwszy triumf na Starym Kontynencie stał się możliwy, dzięki znakomitej formie Renato Burso, ówczesnego króla strzelców turnieju. W fazie finałowej Azzuri stracili jedynie 3 gole, strzelając rywalom aż 9. W 1994, gola na wagę mistrzostwa w finale zdobył Pierlugi Orlandini, a Włosi pokonali gospodarzy turnieju, Francuzów. Pierwszy raz w historii rozgrywek, wszystkie mecze fazy finałowej rozgrywane były na terenie jednego państwa. Dwa lata później, wszystko wskazywało na to, że po najwyższe laury sięgną Hiszpanie, na czele z Raulem Gonzalezem. W finale turnieju na własnym terenie, nie potrafili jednak pokonać ekipy Italii w regulaminowym czasie gry. Rezultat pozostał remisowy (1:1), choć Włosi kończyli mecz w… 9! Nic dziwnego, że najlepszym zawodnikiem mistrzostw został wówczas wybrany stoper, Fabio Cannavaro (na zdjęciu). Hiszpanie w serii rzutów karnych zmarnowali dwie jedenastki – pomylił się m.in. król strzelców, Raul. W 2000 roku jasno zabłysła gwiazda młodziutkiego Andrei Pirlo. Jego dwa trafienia w finałowym spotkaniu zapewniły Italii czwarty Puchar ME U- 21. Jedną
z bramek zdobył naturalnie z rzutu wolnego. Za cztery lata wyższość włoskiej drużyny uznać musiała reprezentacja Serbii i Czarnogóry – w ostatnim meczu turnieju została rozbita 3:0. Czy Domenico Berardi i spółka nawiążą do dokonań poprzedników?

Wschodnia kompania

Gdy zerka się w tabelę triumfatorów rozgrywek, rzucają się w oczy sukcesy państw bloku wschodniego: Jugosławii i ZSRR. Pierwsza z drużyn została triumfatorem pierwszej edycji turnieju w 1978 roku. Z kolei Związek Sowiecki zwyciężył w roku 1980 i dokładnie 10 lat później. Zwycięski marsz piłkarzy z kraju Josipa Broz – Tity zasługuje na szczególną uwagę. W ćwierćfinale z Węgrami odrobili straty
z pierwszego spotkania (finały rozgrywano w systemie dwumeczu) i odprawili z kwitkiem Węgrów. Zaś w finale kibiców z Jugosławii czekały nieprawdopodobne emocje. Zwycięstwo z NRD w pierwszym spotkaniu 1:0, nie zapowiadało tego, co rozegrało się na stadionie w Mostarze. Rywale prowadzili
w pierwszej połowie, trzykrotnie wychodząc na prowadzenie. Było już 4:2, gdy niesamowity Vahid Halihodzić, skompletował klasycznego hat – tricka. Kolejne trafienie dołożył Bogdan Srecko
i ostatecznie padł remis 4:4.

Król jest tylko jeden?

Zazwyczaj król strzelców zostawał wybrany również MVP całego turnieju. Miało to miejsce aż ośmiokrotnie. Warto przypatrzeć się nazwiskom, bo część naprawdę robi wrażenie. Kto będzie następny?

1978	Vahid Halihodzić
1984	Mark Hateley
1990	Davor Suker
1992	Renato Buso
2000	Andrea Pirlo
2004	Alberto Gilardino
2006	Klaas - Jan Huntelaar
2009	Marcus Berg

Jak grali Polacy

Występy Biało – Czerwonych w Euro U – 21 nie należały do wybitnych. Pięciokrotnie udawało się nam dostać do ćwierćfinału, trzykrotnie ponosiliśmy porażki w fazie play – off (pierwsze mistrzostwa w tym systemie rozegrano w 2002). Nie wróży to najlepiej podopiecznym Marcina Dorny. Jednak nie bez powodu mówi się, że każda zła passa musi być przerwana. Jednocześnie, nigdy wcześniej przed polską kadrą młodzieżową nie było tak dużych oczekiwań. Nawet bez Arkadiusza Milika i Piotra Zielińskiego drużyna prezentuje dużą wartość piłkarską. Doping fanów oraz gra na własnym terenie powinna dodać naszym chłopakom skrzydeł. Miejmy nadzieję, że turniej w 2017 będzie historycznym osiągnięciem dla polskiej piłki.